باور

♦️دو صفحه در تاريخ كربلا (۱)

🔻حادثه عاشورا و تاريخچه كربلا دو صفحه دارد: يك صفحه سفيد و نورانى، و يك صفحه تاريك، سياه و ظلمانى كه هر دو صفحه ‏اش يا بى ‏نظير است و يا كم نظير.

🔻اما صفحه سياه و تاريكش از آن نظر سياه و تاريك است كه در آن فقط جنايت بى‏ نظير و يا كم نظير مى‏ بينيم.

يك وقت حساب كردم و ظاهراً در حدود بيست و يك نوع پستى و لئامت در اين جنايت ديدم، و خيال هم نمى‏ كنم در دنيا چنين جنايتى پيدا بشود كه تا اين اندازه تنوّع داشته باشد.

🔻از اين نظر ، حادثه كربلا يك جنايت و يك تراژدى است، يك مصيبت است، يك رثاء است. اين صفحه را كه نگاه مى‏كنيم، در آن كشتن بى‏گناه مى‏ بينيم، كشتن جوان مى‏ بينيم، كشتن شيرخوار مى‏ بينيم، اسب بر بدن مرده تاختن مى ‏بينيم، آب ندادن به يك انسان مى‏ بينيم، زن و بچه را شلّاق زدن مى ‏بينيم، اسير را بر شتر بى‏ جهاز سوار كردن مى ‏بينيم.

🔻از اين نظر قهرمان حادثه كيست؟ واضح است، وقتى كه حادثه را از جنبه جنايى نگاه كنيم . قهرمان حادثه در اين نگاه يزيد بن معاويه است، عبيد الله بن زياد است، عمر سعد است، شمر بن‏ ذى الجوشن است، خولى است و يك عده ديگر.

لذا وقتى كه صفحه سياه اين تاريخ را مطالعه مى‏ كنيم، فقط جنايت و رثاء بشريت را مى ‏بينيم.

پس اگر بخواهيم شعر بگوييم چه بايد بگوييم؟ بايد مرثيه بگوييم و غير از مرثيه چيز ديگرى نيست كه بگوييم. بايد بگوييم:
زان تشنگان هنوز به عيّوق مى‏رسد
فرياد العطش ز بيابان كربلا

🔻 اما آيا تاريخچه عاشورا فقط همين يك صفحه است؟ آيا فقط رثاء است؟ فقط مصيبت است و چيز ديگرى نيست؟

🔻اشتباه ما همين است. اين تاريخچه يك صفحه ديگر هم دارد كه قهرمان آن صفحه، ديگر پسر معاويه نيست، پسر زياد نيست، پسر سعد نيست، شمر نيست.

🔻در آنجا قهرمان ، حسين است. در آن صفحه، ديگر جنايت نيست، تراژدى نيست، بلكه حماسه است، افتخار و نورانيت است، تجلى حقيقت و انسانيت است، تجلى حق‏ پرستى است.

🔻آن صفحه را كه نگاه كنيم، مى‏ گوييم بشريت حق دارد به خودش ببالد.(ادامه دارد)

▪️مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى (حماسه حسينى(1 و 2))، ج‏17، ص: 31-30- با تلخیص و ویرایش جزئی -