باور

✳️ اولین شرط همراهیِ امام

🔻 اگر کسی مأنوس با مرگ نباشد و مرگ در نظرش یک امر کریه جلوه کند و فراری از مرگ باشد، او به همراهی امام نمی‌رسد. اولین قدم این است که مسئلهٔ مرگ برای آن شخص حل شده باشد. کسی که مرگ، تقاطع حیات و پایان حیات او و خط بطلان بر همهٔ آرزوهای او باشد، همراهِ امام نمی‌شود. شخصی که آرزوهای طولانی دارد و می‌ترسد که با مرگ، همهٔ آن‌ها به باد برود، نمی‌تواند همراه امام باشد و لااقل در صحنه‌های سخت، امام را تنها می‌گذارد.

‼️ اگر انسان در فراغت‌ها و فرصت‌هایی که دارد، تعلق به دنیا پیدا کند و این تعلقات را حل‌وفصل نکند، آن روزی که فرصت رو به پایان است و باید بین مرگ و حیات، یکی را انتخاب کند و همهٔ آرزوها سر برمی‌دارند، انتخاب برایش خیلی دشوار می‌شود. شخصی که بین دو لیوان آب، لیوان پُرتر را برای خودش برمی‌دارد، آن شخص چطور می‌تواند همه‌چیزش را در راه خدا بدهد؟

👤 #آیت_الله_میرباقری
📚 از کتاب #تربیت_ولایی
📖 ص ۱۷۷

🔹 نمازهای بی حواس!

چند راهکار برای جمع کردن حواس در نماز:

1⃣ گفتن ذکر «لا حَولَ وَ لا قُوَّةَ إِلّا بِاللّٰه العَلیِ العَظیم» پیش از نماز

2⃣ خلوت کردن سر سجاده دقایقی پیش از شروع اذان

3⃣ گفتن سه بار ذکر رکوع و سجود

4⃣ تصور اینکه ممکن است این آخرین نماز من باشد

به افرادی که پیش از #ظهور
در دین و ایمان باقی می مانند
و ثابت قدم هستند
عنایات و الطاف خاصی می شود.
• آیت الله بهجت ره

✳ علم، تقوا، بصیرت؛ کدام نجات‌بخش است؟!

🔻 آنچه مهم است اين است که [انسان] #وظيفه‌ خودش را در هر برهه‌ای از زمان تشخيص بدهد. اگر وظيفه تشخيص داده نشد، #علم و #تقوا و مانند اين‌ها به درد نمی‌خورد؛ يعنی به‌جا مصرف نمی‌شود. اگر علم داشته باشيم، تقوا هم داشته باشيم، حتی #شجاعت هم داشته باشيم اما ندانيم وظيفه چيست، ندانيم موقعيت کدام است، ندانيم امروز مطالبه‌ی خدای متعال و مطالبه‌ی #دين از ما در عرصه‌ی #اجتماع چيست، آن علم و تقوا و شجاعت و بقيه‌ی خصوصيات مثبت اثر خودش را نمی‌بخشد؛ و کارکرد لازم را نخواهد داشت.

🔸 اين کلمه‌ی #بصيرت که ما دائم تکرار می‌کنيم، معنايش اين است. يکی از مصاديق مهم بصيرت همين است که انسان بداند امروز چه نيازی در جامعه وجود دارد.

#رهبر_معظم_انقلاب
#سبک_زندگی

«جهان‌بینی توحیدی شهید بابایی»
حجت‌الاسلام‌والمسلمین استاد #مؤیدی

وی با همه آن که در رتبه بالای اجتماعی قرار داشت (خلبانی، تحصیل در امریکا، فرماندهی، شایستگی پاداش‌های مادی)، به دنیا بی‌توجه بود.

اگر از او تعریف می‌کردند و او را می‌ستودند، غضبناک می‌شد و اعتراض می‌کرد.

او در ایام آخر عمر خود، هرگز به گوشت لب نمی‌زد و همیشه به خوردن نان و پنیر و سبزی اکتفا می‌نمود؛ حتی اگر بر سر سفره‌های رنگارنگ حاضر می‌شد!

او که حقیقت را یافته بود، حتی به این که در ایام آغازین ازدواج برای تفریح کردن، مسافت‌های طولانی را می‌پیمود و مقصد نهایی آرامش و حقیقت کمال را در تفریحات دنیوی جست‌وجو می‌کرد، بسیار حسرت می‌خورد.

حال چگونه است ما که از شاگردان امام صادق علیه‌السلام و از ریزه‌خواران حضرت ولی عصر علیه‌السلام هستیم، این‌چنین دل به دنیا بسته‌ایم؟!
‎